Oskar

Wszyscy, którzy odwiedzają galerię Tate Modern zwracają uwagę na jej ekspozycję w Hali Turbiny, ma ona na celu pobudzenie do dalszego zwiedzania. Od jednej z moich ostatnich wizyt sala straszy swoim echem i pustką, a pracownicy od dłuższego czasu przygotowują coś, co na pewno odbije się echem w prasie. To co dzisiaj zaprasza to głównie wystawy czasowe, których plakatów nie sposób nie zauważyć w metrze.

Czysta plama barwna to podpis artysty którego liczne biogramy znaleźć można w internecie. Wystawa w samym tytule jest prosta, tak jak technika, którą pracował Henri Matisse w drugiej połowie XX wieku, cut-outs czyli po prostu wycinanki.

Pierwsze sale odpowiadają nam dlaczego to właśnie tak prosta technika zwróciła uwagę „poważanego” artysty. Najzwyczajniej niemoc i niepełnosprawność fizyczna, doprowadziły do tego że zaniechał on malowania i sięgnął po środki dostępne – nożyczki i kolorowy papier. Na pewno przegląd prac jaki proponuje galeria nie pozwala na poznanie wszelkich trudności i zmagania się z nimi wraz z artystą, oglądając prace można zapomnieć że powstawały z olbrzymim wysiłkiem. Ich kolor, format i ostateczny efekt wprawia w bardzo dobry nastrój o czym wielokrotnie wspominały mi osoby odwiedzające wystawę wcześniej. Dyskurs, jak przystało na galerię Tate Modern i przestrzeń biletowaną (komercyjną), jest prosty w odbiorze i zrozumiały, otrzymujemy szansę poruszania się w przestrzeniach projektowanych przez artystę. Istotnym jest też fakt sprowadzenia dzieł z różnych kolekcji Musée d’Orsay, Centre Georges Pompidou, Metropolitan Museum of Art czy też zbiorów prywatnych.

Podstarzały niespokojny twórca na wyświetlanych video sprawia wrażenie dyktatora, kiedy drewnianym kijem wskazuje Lidii gdzie powinna przypiąć wcześniej wycięte kawałki. Konstrukcje nie pozwalają przejść obojętnie nikomu, niedołężny starzec realizował pracę dla pobliskiego klasztoru w Venice. Wysiłkiem byłoby dla niego bezpośrednie pójście do kaplicy dla której tworzył kolorowe wnętrze i wyposażenie, stąd też projekty lokował na ścianach swojej pracowni. Na wystawie eksponuje się szkice dla paramentów liturgicznych dziś znajdujących się w Muzeach Watykańskich, oryginały nie zostały sprowadzone, co troszeczkę mnie rozczarowało.

Blue Nude znajduje się na okładkach wszelkich materiałów promujących wystawę jako sztandarowe dzieło artysty, a jednocześnie najważniejszy obiekt wystawy. Warto zauważyć iż niebieski szeroko zakorzeniony jest w myśli samego Matisse. Liczne jego prace odwołują się do Oceanii czy też życia w morzu. Jeden z pokoi w jego mieszkaniu dekorowany był w wycinane motywy morskich roślin i zwierząt, a on jako osoba poruszająca się na wózku przepływał przestrzenie własnej wody. Była to jedyna seria, którą artysta rozpoczął i skończył zgodnie z planem. Same Blue Nude wywierają wrażenie utopionych czy też może bardziej zmęczonych i sentymentalnych tancerek z wcześniejszych prac artysty. W ostatnich salach ukazano je w zestawieniu z rzeźbami z brązu pochodzącymi z wcześniejszego okresu twórczego, zastanawiało mnie czy sam Matisse projektując rzeźby miał świadomość, że wiele lat później powróci do ich koncepcji i odtworzy w zupełnie inny sposób. Niestety wystawa nie potrafiła odpowiedzieć mi na to pytanie, tak jak na wiele innych.

Ekspozycję określić można mianem przyjemnej, pozostawiła w moim odbiorze lekki niedosyt ale widziałem rodziny z dziećmi, które świetnie się bawiły wyliczając co znajduje się na obrazach. Mam wrażenie że współczesny odbiorca Tate i osoba, która jest bardzo zmotywowana żeby odwiedzić to co jest posh, ma szansę na wyjście z ekspozycji w pełni sił żeby jeszcze wjechać windą na taras widokowy i zamówić coś w restauracji.

Zdjęcia pochodzą ze strony Tate Modern oraz henri-matisse.net , tam też więcej. Polecam jak najbardziej.

Upadek Ikara

Tańcząca Kreolka